Trzmielina

Jest to roślina z rodziny dławiszowatych, rodzaj krzewu, niekiedy przyjmująca postać drzewiastą lub pnącza. Charakterystyczną cechą wyróżniającą trzmielinę są jaskrawe owoce oraz dekoracyjne liście – zmieniające barwę jesienią. Efektowny wygląd rośliny determinuje jej wykorzystanie do celów ozdobnych. Trzmielina powszechnie występuje w stanie dzikim w Azji oraz Europie, także w Polsce. W uprawach można spotkać odmiany bardziej dekoracyjne.

Wymagania uprawy

Trzmielina nie należy do roślin trudnych w uprawie. Z uwagi na występowanie odmiany pospolitej w stanie dzikim w naszej strefie klimatycznej, inne gatunki i odmiany cechuje stosunkowo dobra aklimatyzacja. Dość dobrze znosi mrozy. Jednak w chłodniejszych strefach, w szczególności przy młodych i świeżo nasadzonych roślinach, warto stosować okrycia na zimę. Istotne znaczenie ma nasadzenie na glebie żyznej i próchniczej, umiarkowanie wilgotnej. Preferuje stanowiska od lekko słonecznych do półcienistych. Może także być wykorzystana w miejscu zacienionym. Rozmnażanie trzmieliny odbywa się poprzez odkłady i sadzonki pędowe. Stosuje się także – choć jest to mniej popularna i bardziej wymagająca metoda – wysiewanie nasion.

Pielęgnacja rośliny

Duży atut rośliny stanowi niewielka ilość zabiegów pielęgnacyjnych. Trzmielina preferuje umiarkowanie wilgotną glebę w związku z czym nie ma dużych wymagań w zakresie podlewania. W okresie letnim należy podlewać ją z nieco większą intensywnością (codziennie), zaś zimą – oszczędnie. Należy mieć zawsze na uwadze, aby korzenie nie zostały przesuszone.

Dla zachowania walorów estetycznych i użytkowych rośliny istotne znaczenie ma jej właściwe przycinanie. Uzyskanie gęstego i niskiego żywopłotu wymaga dość częstego cięcia – nawet dwa do trzech razy w ciągu roku. Najlepszym okresem do wykonania cięcia jest okres wiosenny, przed wystąpieniem nowych przyrostów. Drugi raz czynność należy wykonać w czerwcu, a po raz ostatni w połowie sierpnia. Pragnąc uzyskać bardziej naturalny wygląd można pozostawić trzmielinę „samej sobie”, jednak zachodzi ryzyko silnego rozrostu – w przypadku pnączy można uzyskać ciekawy efekt.

Zaleca się nawożenie rośliny po upływie około 3-4 lat od nasadzenia. Możliwe rodzaje nawożenia:

• kompostem – jesienią (koniec września – połowa października) i wiosną (marzec). Należy wykorzystać do tego celu dojrzały kompost, nanosząc warstwę 2,5cm na grunt wokół roślin
• potasem i magnezem – od późnego lata do późnej jesieni (koniec sierpnia – koniec października). Składniki wpływają na lepsze przystosowanie się rośliny do okresu zimowego
• Biohomusem – od wiosny do jesieni (koniec marca – koniec września)
• nawozem długodziałającym – wiosną (koniec marca – koniec kwietnia)
• nawozem wieloskładnikowym – wiosną (koniec marca-koniec kwietnia) i latem (przełom lipca i sierpnia)

Odmiany