Borówka amerykańska

Roślina (zwana inaczej borówką wysoką) to gatunek wieloletni z rodziny wrzosowatych. W morfologii charakterystyczne są przede wszystkim owoce – w postaci jadalnych jagód. Odznaczają się stosunkowo dużymi rozmiarami i niebieską barwą z delikatnym, zielonkawobiałym miąższem, który nie wytwarza brudzącego soku. Roślina ma postać krzewu, który w pokroju może dorastać nawet do 250cm. Jego pędy mają tendencje do silnego rozrostu rozgałęziania.

Historia uprawy rośliny

Wymagania uprawy

W zdecydowanej przewadze w Polsce panują bardzo dobre warunki klimatyczne do uprawy borówki wysokiej. Oprócz obszarów wysuniętych najdalej na północny-wschód pozostałe regiony kraju są odpowiednie dla tej rośliny. Nawet w najcieplejszych regionach kraju możliwe jest wymarznięcie krzewów, jeśli doszło do szczególnie mroźnej zimy. Preferencje:

• Roślina bardzo dobrze znosi słoneczne stanowiska, w związku z czym lepiej unikać zacienionych obszarów.
• Odradza się też nasadzanie roślin w zagłębieniach terenu. Zalegające w nich zimne powietrze może doprowadzić do przemarznięcia nie tylko kwiatów, ale też całych krzewów.
• Borówka amerykańska wymaga zastosowania kwaśnej gleby o wartości między 4 a 5 pH. Prostym sposobem na zakwaszenie gruntu jest zastosowanie siarki w odpowiednich proporcjach.
• Roślina dobrze się rozwija przy nasadzeniu na luźnym gruncie. Bardzo dobrze radzi sobie na torfowiskach o niedużym poziomie wód gruntowych.

Pielęgnacja rośliny

Borówka wysoka wymaga uwagi i systematyczności w czynnościach pielęgnacyjnych. Dotyczy to w szczególności jej nawadniania. Płytki system korzeniowy determinuje częste podlewanie szczególnie po zasadzeniu. Roślina odznacza się wyjątkową wrażliwością na brak wody. Dlatego szczególnie ryzykowana jest uprawa na niewiglotnych glebach.

W pielęgnacji borówki istotne znaczenie ma właściwe nawożenie. Zaleca się przeprowadzanie takiego zabiegu przynajmniej raz w roku, najlepiej wiosną. Stosowanie standardowych nawozów azotowych jest wskazane tuż po nasadzeniu rośliny, w dalszej pielęgnacji należy stosować preparaty, które są pod kątem składu chemicznego odpowiednio dostosowane do parametrów gleby. Zaleca się stosowanie siarczanu amonu.

Przy uprawie rośliny ważne jest odpowiednie ściółkowanie. Ten zabieg jest szczególnie polecany przy glebach lekkich z niewielką zawartością próchnicy oraz w okresach zimowych. Dobrym rozwiązaniem jest zastosowanie trocin pozyskanych z drzew ilastych lub wykorzystanie kory sosnowej. Ściółkowanie stosuje się w celu:

• ograniczenia rozwoju chwastów
• zmniejszenia parowania i utraty wody

Istotne znaczenie ma także przycinanie pędów. W pierwszych latach uprawy należy usuwać jedynie chore i osłabione pędy, ale już po czterech latach konieczny staje się także zabieg w celu uzyskania prześwitów i odmłodzenia krzewu. Należy wówczas wyciąć odgałęzienia najsilniej zagęszczone i najstarsze. Zabieg taki jest wskazany również przez wzgląd na preferencje rośliny, co do owocowania. Najobficiej następuje to na pędach 2-3 letnich Czynność należy wykonywać w okresie wczesnowiosennym, nim rozpocznie się wegetacja.